Kelebeklerin bir günlük ömürleri insanlara hüzünlü gelir.. Kozadan çıkmak için verilen mücadele dünyada bir gün içindir.. Düşünün dünyada bir gün..Bir güne neler sığdırılabilir acaba, uçmayı öğrenmek, çiçekleri keşfetmek, etrafı tanımak. O kısa ömür o kadar değerlidir ki kelebek öldürmek uğursuzluk sayılmıştır.
Bize de verilen ortalama 65 yıllık koca bir ömür. Neler sığdırırız biz bu koskaca ömre? Bebeklik, çocukluk, gençlik ve ihtiyarlık.. Her biri birbirinden değerli benzersiz anılar.. Aile,sevgi,arkadaşlık,dostluk,eğitim,iş,aşk,evlilik,çocuklar,hastalıklar.. Süre ne olursa olsun her canlı için en büyük gerçek doğum ve ölüm galiba. Biz ölümü yadsıdığımızdan hep yaşama odaklanırız. Hayatımızı en iyiye ulaşmak için hırslara adarız.
En iyi yaşam koşulları,en parlak kariyer ve tükenmeyecek bir servet hayal ederiz.. Bunlara ulaşamayınca hayatımızı hayal kırıklıklarıyla devam ettirir en çok da şanssızlığımıza lanet ederiz. Bir aşkın peşine düşeriz bazen. Biz elmayı seviyoruz diye o da bizi sevmek zorunda zannederiz, olmayınca başka bir insan oluruz. Sevmekten korkan,aşktan kaçan ve kalbini unutmuş..
Hayatın bir okul olduğunu unutur, bir insan bizim güvenimizi sarstığında veya bize ihanet ettiğinde, intikam ateşiyle yanar tutuşuruz. Günlerimizi intikam planlarıyla ve düşmanca duygularla geçirir; bu günlerde olan iyi şeylerin farkına bile varmaz,atılan kazılan iadesine uğraşırız.
İş hayatında bir yere gelmek için birilerinin üzerine basmaktan çekinmez, kazancımızı artırmak için birilerinin saflığından faydalanmaktan üşenmeyiz. Mutlulukları üç beş dakika,üzüntüleri bir ömür taşırız. Kıskançlıktaki şeytanlığı görmez,komşunun tavuğuna göz dikeriz. Daha zor durumdakilere yardım etme şansımız varken daha iyi durumdakilerle kendimizi sürekli karşılaştırır, bize verilen hiçbir şeyin değerini bilmeyiz. Varlığı yokluktan anlarız biz, sağlıklı olmamızın ne büyük bir hediye olduğunu hastalanınca farkederiz. Olduklarımızla değil olamadıklarımızla,keşkelerle ve pişmanlıklarla bir ömrü heba ederiz. Ömür göz açık kapamaktır da biz vakitsizlikten göremeyiz...
Hayatın bir okul olduğunu unutur, bir insan bizim güvenimizi sarstığında veya bize ihanet ettiğinde, intikam ateşiyle yanar tutuşuruz. Günlerimizi intikam planlarıyla ve düşmanca duygularla geçirir; bu günlerde olan iyi şeylerin farkına bile varmaz,atılan kazılan iadesine uğraşırız.
İş hayatında bir yere gelmek için birilerinin üzerine basmaktan çekinmez, kazancımızı artırmak için birilerinin saflığından faydalanmaktan üşenmeyiz. Mutlulukları üç beş dakika,üzüntüleri bir ömür taşırız. Kıskançlıktaki şeytanlığı görmez,komşunun tavuğuna göz dikeriz. Daha zor durumdakilere yardım etme şansımız varken daha iyi durumdakilerle kendimizi sürekli karşılaştırır, bize verilen hiçbir şeyin değerini bilmeyiz. Varlığı yokluktan anlarız biz, sağlıklı olmamızın ne büyük bir hediye olduğunu hastalanınca farkederiz. Olduklarımızla değil olamadıklarımızla,keşkelerle ve pişmanlıklarla bir ömrü heba ederiz. Ömür göz açık kapamaktır da biz vakitsizlikten göremeyiz...
Kelebek gibi yaşamak gerek, vakit o kadarmış gibi, nefes alma şansına şükrederek......
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder