Anneme...

      
   Biz sıradan bir anne-kız olamadık onunla.. Elinde tabakla koşturan,bir istediğimi iki etmeyen,gözümün içine bakan bir anne olmadı hiç.. Bizim evde hep kurallar vardı,çalışması gerektiğinden yemek ısıtmayı,odamı toplamayı,yaramazlık yapmamayı, kendime göz kulak olmayı çok erken yaşta öğrendim .. Önlüklerim diğerlerinki kadar iyi ütülü olmazdı, yakam hep lekeliydi ama ben mutluydum halimden çünkü bunları iyi-kötü ben yapardım..
     Sokakta diğer çocuklardan fazla kalır,evden istediğim kadar uzaklaşır ama annemden önce evde olurdum. Bizim evde kural anneyi karşılamaktı. Çocukluk yıllarımda kuralcılığından biraz uzak ergenlikte ise tam düşmandık..  Bir kaşık suda boğabileceğimi düşünür,diğer çocuklarınki gibi sevgi dolu bir annem olmamasına lanet ederdim. Ödevlerime hiç yardım etmediği gibi yapıp yapmadığımı da sormazdı.. Öğrenci olan sensin ben değil derdi.. Bunlara rağmen hep başarılı bir çocuk oldum ama bir gün notuma karşılık bir takdir yada hediye almadım…  
   Böyle bakılacak olursa oldukça ilgisiz olan annem başıma kötü bir şey geldiğinde ya da büyük bir yanlış yaptığımda hep yanımda olup beni şaşırtırdı. Lisede insanları ezerek mutlu olan bir öğretmenle tartışıp disiplin kurula gittiğimde, okul müdürüne“ siz böyle mi fikri hür vicdanı hür gençler yetiştireceksiniz’’diye çıkışan annemdi.. Arkadaşlarla arabada içerken polis arabasına alınıp karakola götürüldüğümüzde oraya ilk gelen annemdi.. Kızmasın diye açıklama yapmaya çalışırken evde konuşuruz diyerek yüzüme gülümseyerek bakan annem eve geldiğimizde bir daha oraya gitmeyin çok polis geziyor  diyerek,konuyu açılmamak üzere kapatmıştı. Yıllar geçip evlendiğimde sürekli konuşarak bir şeylerin ters gittiğini kapatmaya çalışırken durumu ilk fark eden gene annem oldu.. Evlendin diye ailen değil miyiz artık sandın,mutsuzsan odan hazır,o ne der bu ne derle ömür geçmez kızım diyerek elimi sıkıca tutan annemdi..
    Birileri bugün benim için güçlü diyorsa bunu bana hayatın güllük gülistanlık olmadığını erkenden öğreten anneme borçluyum.. Eğer düştüğümde kendi kendime kalkmayı bana öğretmeseydi bugün hala tutunacak dal arıyor olurdum.. Bir şeyleri sonsuza kadar benim olacakmış gibi sevmemek gerektiğini öğretmeseydi gerektiğinde vazgeçmeyi bilemezdim. . Kararlarımın bana ait olduğunu öğretmeseydi sonuçlarını yıkmak için birilerini harcar dururdum.. Bugün ben olduysam,güzel havaları da fırtınaları da umutla karşılayabiliyorsam ve yarınlara inancım varsa bunları ona  borçluyum..
   Annecim seni hergün daha iyi anlayarak, eskisinden de çok seviyorum..

2 yorum: