Kızarız,kırılırız, güceniriz ve hazmedemeyiz.. Bana bunu nasıl yapar der gözyaşı dökeriz. Bazen bir sevgili, bazen bir dost bazen bir akraba kalbimizi fena kırar.. Yüzümüzden gülümsemeyi kalbimizden umudu söker atar..
En ihtiyaç duyduğumuz zamanda yalnız bırakır, yapmadığımız şeylerle suçlar, sevgimizi kullanır hatta arkamızdan vurur gözümüzün içine baka baka.. Suçlarız ve düşündükçe kızgınlığımız nefrete dönüşür. Bana yaptıklarını ödeteceğim ona diye planlar yapmaya bile kalkarız. Böyle kendimizi zehirlediğimizi, aldığımız yarayı kanattığımızı fark edemeyiz. Enerjimiz,motivasyonumuz ve mutluluğumuz gitgide azalır.
Yapmamız gereken zor da olsa affetmektir. Bu acizlik yada zayıflık değil kendimiz için yaptığımız bir iyiliktir gerçekte. Kişisel gelişimcilerin üzerinde durduğu olgunlaşma, yaşadığımız acılardan çıkardıklarımızla gerçekleşir ancak. Bu unutmak da değil bununla yaşamayı öğrenmektir. Bu insanla ilgili yaşadığımız kötü şeylere odaklanmaktansa iyi şeyleri hafızaya yerleştirip, kötü olanı akıldan uzaklaştırmaya çalışma işimizi kolaylaştırır. İnsan isterse bir düşmanın asla yapamayacağı kadar hırpalayabilir kendini, kendinize düşman olmayın.
Bir iyilik yapın kendinize affedin, o hak ediyor etmiyor önemli değil, önemli olan sizin kendinize verdiğiniz değer..
affetmiyor :( Denedim çok olmuyor.
YanıtlaSilO zaman kendine bir iyilik yap,yoluna devam et.. Elinden geleni yaptıysan, bir gün seni anlayacaktır. Hak vermese de..
YanıtlaSil